De pijn die nooit over gaat

December 2022, het is mistig, er is wat rijp neergedaald. Een gevoel van Kerstmis overvalt me, pijn verpakt als nostalgie en verlangen maken zich meester van me.

Er komt me een tafereel voor de geest. Kerstmis 1976, ik zit op de bank bij de ouders van een vriendinnetje, er is taart, kerstbanket, kerstkransjes en koffie, kortom Amsterdamse gezelligheid.

Nog voor dat ik een van die lekkernij goed en wel achter de kiezen begint de onrust en vraag ik mij af wat ik hier in godsnaam doe. Ik kan de aanstaande verveling, het niet op mijn plek zijn, niet weg-eten, er moet een andere bestemming komen al weet ik niet welke. Als de middag aanbreekt en er worden wat drankjes ingeschonken verdwijnt de pijn van deze verdwaaldheid even. Die onbestemdheid die zich voorheen altijd schuil had gehouden liet zich ineens zien, als een monster van vervreemding drong het zich aan mij op en zou voorlopig niet meer weggaan. Altijd onderweg en altijd op zoek. Onrust.

Ik ben nu bijna 50 jaar verder. Ik ervaar meer rust en overgave, maar zie ook dat het verlangen, de pijn onder dat verlangen, de verscheurdheid, nooit helemaal overgaat. Iets in mij wil terug, ja zelfs fysiek terug, het voelt als heimwee naar een tijd en plaats waar ik nooit ben geweest. Ik luister ernaar en ga er helemaal in mee, dan neemt de rust het weer over.